Damien Newman’ın tasarım süreci ile ilgili “The Design Squiggle” çizimi ofisimde tam karşımda duvarda asılı durur. Bir fikrin ilk oluşmaya başladığı evrede karmaşık, biçimsiz, anlamsız bir buluttan üzerine kafa yordukça, süreçleri düşündükçe, tasarımı yaptıkça nasıl dosdoğru, yalın, temiz bir rotaya oturduğunu sembolize eder.
İşim gereği belli tercihlerin sonucu hep aynı anda çok farklı projelerde yer almak, eş zamanlı olarak onların yürütülmesinden sorumluyum. Hadi bunları geçtim başlı başına günümüzde yaşayan bir insan olmak aynı anda çok alanda düşünmeyi, gelişmeyi, ayakta kalma, hayatta kalma çabasını gerektiriyor.
Zihnimiz devamlı çalışıyor. Fikir parçacıkları havada güneş altında parlayan toz zerrecikleri gibi dolaşıyor. Böyle hissettiğimde fikirlerimi, projelerimi, düşüncelerimi ne zaman yazmaya çalışsam, kelimelere somut olarak dökmeye çalışsam daha hızlı somutlaştırdığımın farkına vardım. Karmaşa bir anda sadeleşmeye başlıyor. Fikirler, düşünceler, projeler kelimeler aracılığı ile ete kemiğe bürünüyor. Kapsamları netleşiyor. Bu da beynimdeki kriz sirenlerini, yandık bittik sinyallerini kesiyor.
Bende tam ihtiyacım olduğu dönemde okuduğum, 1-2 yılda bir de okumaktan keyif aldığım Haruki Murakami’nin “Koşmasaydım Yazamazdım” (biyografisi demeliyim) kitabından esinlenerek ben de “Yazmasaydım Yapamazdım” demek istiyorum.
